پماد لیدوکائین

فرم دوز: پماد
کلاس دارویی: بی حس کننده های موضعی

در این صفحه

• شرح
• فارماکولوژی بالینی
• موارد مصرف و استفاده
• موارد منع مصرف
• هشدارها
• موارد احتیاط
• اطلاعات مشاوره بیمار
• تداخلات دارویی
• واکنش های نامطلوب / عوارض جانبی
• مصرف بیش از حد
• مقدار و نحوه مصرف
• نحوه عرضه/ذخیره سازی و نگهداری

توضیحات پماد لیدوکائین

پماد لیدوکائین 5% حاوی یک ماده بی حس کننده موضعی است و به صورت موضعی تجویز می شود. دیدن موارد مصرف و استفاده برای مصارف خاص

پماد لیدوکائین 5% حاوی لیدوکائین است که از نظر شیمیایی به عنوان استامید شناخته می شود، 2-(دی اتیلامین)-ن-(2،6-دی متیل فنیل)-، و دارای فرمول ساختاری زیر است:

ترکیب پماد لیدوکائین 5%: استامید، 2-(دی اتیل آمینو)-ن-(2،6-دی متیل فنیل)-، (لیدوکائین) 5% در پماد قابل اختلاط با آب حاوی پلی اتیلن گلیکول.

پماد لیدوکائین - فارماکولوژی بالینی

مکانیسم عمل:

لیدوکائین با مهار شارهای یونی مورد نیاز برای شروع و هدایت تکانه ها، غشای عصبی را تثبیت می کند و در نتیجه بر اثر بی حسی موضعی اثر می گذارد.

شروع بیهوشی:

پماد لیدوکائین 5% بر بی حسی موضعی و موضعی تأثیر می گذارد. شروع اثر 3-5 دقیقه است. وقتی روی پوست دست نخورده استفاده شود بی تاثیر است.

همودینامیک:

سطوح بیش از حد خون ممکن است باعث تغییر در برون ده قلبی، مقاومت کلی محیطی و فشار متوسط ​​شریانی شود. این تغییرات ممکن است ناشی از اثر تضعیف کننده مستقیم عامل بی حس کننده موضعی بر اجزای مختلف سیستم قلبی عروقی باشد.

فارماکوکینتیک و متابولیسم:

لیدوکائین ممکن است پس از تجویز موضعی در غشاهای مخاطی جذب شود، سرعت و میزان جذب آن بسته به محل خاص مصرف، مدت زمان قرار گرفتن در معرض، غلظت و دوز کلی دارد. به طور کلی، سرعت جذب بی‌حس کننده‌های موضعی پس از مصرف موضعی، پس از تزریق داخل تراشه سریع‌تر است. لیدوکائین همچنین به خوبی از دستگاه گوارش جذب می شود، اما داروی دست نخورده کمی در گردش خون به دلیل تبدیل زیستی در کبد ظاهر می شود.

لیدوکائین به سرعت توسط کبد متابولیزه می شود و متابولیت ها و داروی بدون تغییر از طریق کلیه ها دفع می شوند. تبدیل زیستی شامل N-dealkylation اکسیداتیو، هیدروکسیلاسیون حلقه، برش پیوند آمید، و conjugation است. N-dealkylation، یک مسیر اصلی تبدیل زیستی، متابولیت های monoethylglycinexylidide و glycinexylidide را تولید می کند. اثرات فارماکولوژیکی/سمی این متابولیتها مشابه لیدوکائین است، اما کمتر از آن قوی است. تقریباً 90٪ لیدوکائین تجویز شده به شکل متابولیت های مختلف دفع می شود و کمتر از 10٪ بدون تغییر دفع می شود. متابولیت اولیه در ادرار، ترکیبی از 4-هیدروکسی-2،6-دی متیلانیلین است.

اتصال پلاسمایی لیدوکائین به غلظت دارو بستگی دارد و با افزایش غلظت، کسر محدود کاهش می یابد. در غلظت های 1 تا 4 میکروگرم از پایه آزاد در هر میلی لیتر، 60 تا 80 درصد لیدوکائین به پروتئین متصل می شود. اتصال همچنین به غلظت پلاسمایی گلیکوپروتئین آلفا-ال-اسید بستگی دارد.

لیدوکائین احتمالاً از طریق انتشار غیرفعال از سدهای خونی مغزی و جفتی عبور می کند.

عوارض جانبی یقه کک گربه

مطالعات متابولیسم لیدوکائین به دنبال تزریق بولوس داخل وریدی نشان داده است که نیمه عمر حذف این عامل به طور معمول 1.5 تا 2.0 ساعت است. به دلیل سرعت متابولیزه شدن لیدوکائین، هر شرایطی که بر عملکرد کبد تأثیر بگذارد ممکن است سینتیک لیدوکائین را تغییر دهد. نیمه عمر ممکن است دو برابر یا بیشتر در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کبد طولانی شود. اختلال عملکرد کلیه بر سینتیک لیدوکائین تأثیر نمی گذارد، اما ممکن است تجمع متابولیت ها را افزایش دهد.

عواملی مانند اسیدوز و استفاده از محرک‌ها و مضعف‌کننده‌های CNS بر سطوح CNS لیدوکائین مورد نیاز برای ایجاد اثرات سیستمیک آشکار تأثیر می‌گذارند. تظاهرات نامطلوب عینی با افزایش سطح پلاسمای وریدی بالای 6.0 به طور فزاینده ای آشکار می شودΜگرم پایه آزاد در هر میلی لیتر. سطح خون شریانی میمون رزوس 18-21 استΜنشان داده شده است که گرم در میلی لیتر آستانه فعالیت تشنجی است.

موارد مصرف و استفاده از پماد لیدوکائین

پماد لیدوکائین 5% برای تولید بیهوشی غشاهای مخاطی در دسترس اوروفارنکس اندیکاسیون دارد.

همچنین به عنوان روان کننده بی حس کننده برای لوله گذاری و برای تسکین موقت درد ناشی از سوختگی های جزئی، از جمله آفتاب سوختگی، ساییدگی های پوست، و نیش حشرات مفید است.

موارد منع مصرف

لیدوکائین در بیماران با سابقه شناخته شده حساسیت مفرط به بی حس کننده های موضعی از نوع آمید یا سایر اجزای پماد لیدوکائین 5% منع مصرف دارد.

هشدارها

دوز بیش از حد، یا فواصل کوتاه بین دوزها، می‌تواند منجر به سطوح بالای پلاسما و عوارض جانبی جدی شود، باید به بیماران آموزش داده شود که به شدت از دستورالعمل‌ها و توصیه‌های توصیه‌شده پیروی کنند.

مدیریت واکنش های نامطلوب جدی ممکن است به استفاده از تجهیزات احیاگر، اکسیژن و سایر داروهای احیا کننده نیاز داشته باشد.

پماد لیدوکائین 5% باید با احتیاط شدید در صورت وجود سپسیس یا مخاط آسیب دیده شدید در ناحیه مصرف استفاده شود، زیرا در چنین شرایطی امکان جذب سیستمیک سریع وجود دارد.

متهموگلوبینمی:
مواردی از متهموگلوبینمی در ارتباط با استفاده از بی حسی موضعی گزارش شده است. اگرچه همه بیماران در معرض خطر ابتلا به متموگلوبینمی هستند، اما بیماران مبتلا به کمبود گلوکز-6-فسفات دهیدروژناز، متهموگلوبینمی مادرزادی یا ایدیوپاتیک، اختلالات قلبی یا ریوی، نوزادان زیر 6 ماه و مواجهه همزمان با عوامل اکسید کننده یا متابولیت های آنها در معرض خطر بیشتری هستند. تظاهرات بالینی وضعیت در صورت لزوم استفاده از بی حس کننده های موضعی در این بیماران، نظارت دقیق برای علائم و نشانه های متهموگلوبینمی توصیه می شود.

علائم متهموگلوبینمی ممکن است بلافاصله رخ دهد یا ممکن است چند ساعت پس از قرار گرفتن در معرض آن به تعویق بیفتد و با تغییر رنگ پوست سیانوتیک و/یا رنگ غیر طبیعی خون مشخص می شود. سطح متهموگلوبین ممکن است به افزایش خود ادامه دهد. بنابراین، درمان فوری برای جلوگیری از عوارض جانبی جدی‌تر سیستم عصبی مرکزی (CNS) و قلبی عروقی، از جمله تشنج، کما، آریتمی و مرگ لازم است. بیسیلین C-R و سایر عوامل اکسید کننده را قطع کنید. بسته به شدت علائم و نشانه ها، بیماران ممکن است به مراقبت های حمایتی، یعنی اکسیژن درمانی، هیدراتاسیون پاسخ دهند. تظاهرات بالینی شدیدتر ممکن است نیاز به درمان با متیلن بلو، تعویض خون، یا اکسیژن هیپرباریک داشته باشد.

موارد احتیاط

عمومی:

ایمنی و اثربخشی لیدوکائین به دوز مناسب، تکنیک صحیح، اقدامات احتیاطی کافی و آمادگی برای مواقع اضطراری بستگی دارد. (دیدن هشدارها و واکنش های نامطلوب ). برای جلوگیری از سطوح بالای پلاسما و عوارض جانبی جدی باید از کمترین دوزی که منجر به بیهوشی مؤثر می شود استفاده شود. دوزهای مکرر لیدوکائین ممکن است باعث افزایش قابل توجهی در سطوح خونی با هر دوز مکرر شود به دلیل تجمع آهسته دارو و/یا متابولیت های آن. تحمل به سطوح خونی بالا بسته به وضعیت بیمار متفاوت است. برای بیماران ناتوان، مسن، بیماران حاد و کودکان باید دوزهای کاهش یافته متناسب با سن و شرایط فیزیکی آنها تجویز شود. لیدوکائین همچنین در بیماران مبتلا به شوک شدید یا بلوک قلبی باید با احتیاط مصرف شود.

پماد لیدوکائین 5% در بیمارانی که حساسیت دارویی دارند باید با احتیاط مصرف شود. بیمارانی که به مشتقات پارامینوبنزوئیک اسید (پروکائین، تتراکائین، بنزوکائین و غیره) حساسیت دارند، حساسیت متقاطع به لیدوکائین نشان نداده اند. بسیاری از داروهایی که در طول انجام بیهوشی استفاده می شوند، عوامل محرک بالقوه برای هیپرترمی بدخیم خانوادگی در نظر گرفته می شوند. از آنجایی که مشخص نیست که آیا بی حس کننده های موضعی نوع آمید ممکن است این واکنش را تحریک کنند و از آنجایی که نیاز به بیهوشی عمومی مکمل را نمی توان از قبل پیش بینی کرد، پیشنهاد می شود که یک پروتکل استاندارد برای مدیریت هایپرترمی بدخیم در دسترس باشد. علائم غیر قابل توضیح اولیه تاکی کاردی، تاکی پنه، فشار خون ناپایدار و اسیدوز متابولیک ممکن است قبل از افزایش دما باشد. نتیجه موفقیت آمیز به تشخیص زودهنگام، قطع فوری عامل(های) محرک مشکوک و تأسیس درمان، از جمله اکسیژن درمانی، اقدامات حمایتی مشخص شده و دانترولن (قبل از استفاده با درج بسته داخل وریدی دانترولن سدیم مشورت کنید) بستگی دارد.

اطلاعات برای بیماران:

به بیماران اطلاع دهید که استفاده از بی حس کننده های موضعی ممکن است باعث ایجاد متهموگلوبینمی شود، یک بیماری جدی که باید به سرعت درمان شود. به بیماران یا مراقبان توصیه کنید در صورتی که آنها یا افرادی که تحت مراقبت از آنها هستند علائم و نشانه های زیر را مشاهده کردند: پوست رنگ پریده، خاکستری یا آبی (سیانوز) فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی باشند. سردرد؛ ضربان قلب سریع؛ تنگی نفس؛ سبکی سر؛ یا خستگی

هنگامی که از بی حس کننده های موضعی در دهان استفاده می شود، بیمار باید بداند که تولید بی حسی موضعی ممکن است باعث اختلال در بلع شود و در نتیجه خطر آسپیراسیون را افزایش دهد. به همین دلیل، پس از استفاده از داروهای بی حس کننده موضعی در ناحیه دهان یا گلو، تا 60 دقیقه نباید غذا خورد. این امر به ویژه در کودکان به دلیل دفعات غذا خوردن بسیار مهم است.

بی حسی زبان یا مخاط باکال ممکن است خطر ضربه ناخواسته گاز گرفتن را افزایش دهد. در حالی که ناحیه دهان یا گلو بیهوش است نباید غذا و آدامس مصرف شود.

تداخلات دارویی:

بیمارانی که بی‌حس کننده‌های موضعی دریافت می‌کنند، در صورت مواجهه همزمان با داروهای زیر، که می‌تواند شامل سایر بی‌حس‌کننده‌های موضعی باشد، در معرض خطر ابتلا به متهموگلوبینمی هستند:

نمونه هایی از داروهای مرتبط با متهموگلوبینمی:

سرطان زایی، جهش زایی، اختلال در باروری:

مطالعات لیدوکائین در حیوانات برای ارزیابی پتانسیل سرطان زایی و جهش زایی یا تأثیر بر باروری انجام نشده است.

استفاده در بارداری:

اثرات تراتوژنیک مطالعات تولید مثل در موش‌ها با دوزهای 6.6 برابر دوز انسان انجام شده است و هیچ شواهدی دال بر آسیب جنین ناشی از لیدوکائین نشان نداده است. با این حال، هیچ مطالعه کافی و به خوبی کنترل شده در زنان باردار وجود ندارد. مطالعات تولید مثل حیوانات همیشه پاسخ انسان را پیش بینی نمی کند. قبل از تجویز لیدوکائین به زنان در سنین باروری، به ویژه در اوایل بارداری که حداکثر ارگانوژنز انجام می شود، باید به این واقعیت توجه داشت.

کار و تحویل:

لیدوکائین در زایمان و زایمان منع مصرف ندارد. اگر پماد لیدوکائین 5% همزمان با سایر محصولات حاوی لیدوکائین استفاده شود، دوز کل ارائه شده توسط تمام فرمول ها باید در نظر گرفته شود.

مادران شیرده:

مشخص نیست که آیا این دارو در شیر انسان دفع می شود یا خیر. از آنجایی که بسیاری از داروها در شیر انسان دفع می شوند، هنگام تجویز لیدوکائین به خانم های شیرده باید احتیاط کرد.

استفاده در کودکان:

دوز در کودکان باید متناسب با سن، وزن بدن و شرایط فیزیکی کاهش یابد. هنگام استفاده از پماد لیدوکائین 5% در مناطق وسیعی از پوست آسیب دیده یا ساییده شده باید احتیاط کرد تا از مصرف بیش از حد آن جلوگیری شود، زیرا جذب سیستمیک لیدوکائین ممکن است تحت چنین شرایطی افزایش یابد. دیدن مقدار و نحوه مصرف.

واکنش های نامطلوب

تجارب نامطلوب پس از تجویز لیدوکائین از نظر ماهیت مشابه با سایر داروهای بی حس کننده موضعی آمید است. این تجارب نامطلوب، به طور کلی، وابسته به دوز هستند و ممکن است ناشی از سطوح بالای پلاسما ناشی از دوز بیش از حد یا جذب سریع باشند، یا ممکن است ناشی از حساسیت مفرط، خاص بودن یا کاهش تحمل بیمار باشند. تجارب نامطلوب جدی عموما ماهیت سیستمیک دارند. انواع زیر معمولاً گزارش شده است:

سیستم عصبی مرکزی:

تظاهرات CNS تحریک‌کننده و/یا افسردگی است و ممکن است با سبکی سر، عصبی بودن، دلهره، سرخوشی، گیجی، سرگیجه، خواب‌آلودگی، وزوز گوش، تاری یا دوبینی دید، استفراغ، احساس گرما، سرما یا بی‌حسی، انقباض، لرزش، تشنج، بیهوشی، افسردگی تنفسی و ایست. تظاهرات تحریکی ممکن است بسیار کوتاه باشد یا اصلاً رخ ندهد، در این صورت اولین تظاهرات مسمومیت ممکن است خواب‌آلودگی باشد که به بیهوشی و ایست تنفسی ادغام می‌شود. خواب آلودگی به دنبال تجویز لیدوکائین معمولاً نشانه اولیه سطح بالای دارو در خون است و ممکن است در نتیجه جذب سریع رخ دهد.

سیستم قلبی عروقی:

تظاهرات قلبی عروقی معمولاً افسرده‌کننده هستند و با برادی کاردی، افت فشار خون و فروپاشی قلبی عروقی مشخص می‌شوند که ممکن است منجر به ایست قلبی شود.

حساسیتی:

واکنش های آلرژیک با ضایعات جلدی، کهیر، ادم یا واکنش های آنافیلاکتوئید مشخص می شود. واکنش های آلرژیک ممکن است در نتیجه حساسیت به عامل بی حس کننده موضعی یا سایر اجزای فرمولاسیون رخ دهد. واکنش‌های آلرژیک در نتیجه حساسیت به لیدوکائین بسیار نادر هستند و در صورت بروز، باید با روش‌های معمولی کنترل شوند. تشخیص حساسیت با آزمایش پوست دارای ارزش مشکوک است.

مصرف بیش از حد

اورژانس‌های حاد ناشی از بی‌حس‌کننده‌های موضعی عموماً به سطوح بالای پلاسمایی که در طول استفاده درمانی از بی‌حس‌کننده‌های موضعی با آن مواجه می‌شوند، مرتبط هستند. (دیدن واکنش های نامطلوب ، هشدارها ، و موارد احتیاط ).

مدیریت فوریت های بی حسی موضعی:

اولین نکته پیشگیری است که با نظارت دقیق و مداوم علائم حیاتی قلبی عروقی و تنفسی و وضعیت هوشیاری بیمار پس از هر بار مصرف بی حسی موضعی به بهترین وجه انجام می شود. در اولین نشانه تغییر، اکسیژن باید تجویز شود.

اولین گام در مدیریت تشنج شامل توجه فوری به حفظ راه هوایی ثبت شده و تهویه کمکی یا کنترل شده با اکسیژن و یک سیستم تحویلی است که قادر است فشار مثبت فوری راه هوایی توسط ماسک را ایجاد کند. بلافاصله پس از انجام این اقدامات تهویه، کفایت گردش خون باید ارزیابی شود، در نظر داشته باشید که داروهایی که برای درمان تشنج استفاده می شوند، گاهی اوقات هنگام تجویز داخل وریدی، گردش خون را کاهش می دهند. اگر تشنج ها علیرغم حمایت کافی تنفسی ادامه داشته باشند، و اگر وضعیت گردش خون اجازه دهد، ممکن است مقدار کمی باربیتورات با اثر فوق کوتاه (مانند تیوپنتال یا تیامیلال) یا بنزودیازپین (مانند دیازپام) به صورت داخل وریدی تجویز شود. پزشک باید قبل از استفاده از بی حس کننده های موضعی با این داروهای ضد تشنج آشنا باشد. درمان حمایتی افسردگی گردش خون ممکن است به تجویز مایعات داخل وریدی و در صورت لزوم، یک وازوپرسور طبق شرایط بالینی (مانند افدرین) نیاز داشته باشد.

اگر فورا درمان نشود، هم تشنج و هم افسردگی قلبی عروقی می تواند منجر به هیپوکسی، اسیدوز، برادی کاردی، آریتمی و ایست قلبی شود. اگر ایست قلبی رخ دهد، اقدامات احیای قلبی ریوی استاندارد باید انجام شود.

دیالیز در درمان مصرف بیش از حد حاد لیدوکائین ارزش ناچیزی دارد.

LD دهانپنجاهلیدوکائین HCI در موش‌های ماده ناشتا 459 (346-773) میلی‌گرم بر کیلوگرم (به عنوان نمک) و 214 (159-324) میلی‌گرم بر کیلوگرم (به عنوان نمک) در موش‌های ماده روزه‌دار است.

مقدار و نحوه مصرف پماد لیدوکائین

هنگامی که پماد لیدوکائین 5% به طور همزمان با سایر محصولات حاوی لیدوکائین استفاده می شود، دوز کل ارائه شده توسط تمام فرمول ها باید در نظر گرفته شود.

بزرگسالان:

یک بار مصرف نباید بیشتر از 5 گرم پماد لیدوکائین 5 درصد باشد که حاوی 250 میلی گرم پایه لیدوکائین (از نظر شیمیایی معادل تقریباً 300 میلی گرم لیدوکائین هیدروکلراید) است. این تقریباً معادل فشار دادن یک پماد به طول شش (6) اینچ از لوله است. در بزرگسالان 70 کیلوگرمی، این دوز برابر با 3.6 میلی گرم بر کیلوگرم (1.6 میلی گرم بر کیلوگرم) پایه لیدوکائین است. بیش از نصف لوله، تقریباً 17-20 گرم پماد یا 850-1000 میلی گرم پایه لیدوکائین، نباید در هر روز تجویز شود.

اگرچه بروز عوارض جانبی پماد لیدوکائین 5 درصد بسیار کم است، اما باید احتیاط کرد، به ویژه در هنگام استفاده از مقادیر زیاد، زیرا بروز عوارض جانبی مستقیماً با دوز کل ماده بی حس کننده موضعی تجویز شده متناسب است.

مقدار مصرف برای کودکان:

توصیه حداکثر دوز از هر دارویی برای کودکان دشوار است زیرا این دوز بسته به سن و وزن متفاوت است. برای کودکان کمتر از ده سال که دارای توده لاغر طبیعی و رشد بدنی لاغر طبیعی هستند، حداکثر دوز ممکن است با استفاده از یکی از فرمول‌های استاندارد دارویی کودکان (به عنوان مثال، قانون کلارک) تعیین شود. به عنوان مثال یک کودک پنج ساله با وزن 50 پوند، دوز لیدوکائین نباید از 75 تا 100 میلی‌گرم تجاوز کند که طبق قانون کلارک محاسبه شود. در هر صورت، حداکثر مقدار لیدوکائین تجویز شده نباید از 4.5 میلی گرم بر کیلوگرم (2.0 میلی گرم بر پوند) وزن بدن تجاوز کند.

مدیریت:

برای استفاده پزشکی، به صورت موضعی برای کنترل کافی علائم استفاده شود. استفاده از پد گاز استریل برای استفاده در بافت پوست شکسته پیشنهاد می شود. قبل از لوله گذاری روی لوله بمالید.

در دندانپزشکی، روی مخاط دهان که قبلاً خشک شده است استفاده کنید. حذف بعدی بزاق اضافی با رول های پنبه ای یا اجکتور بزاق رقیق شدن پماد را به حداقل می رساند، حداکثر نفوذ را ممکن می کند و احتمال بلعیدن پماد موضعی را به حداقل می رساند.

برای استفاده در ارتباط با قرار دادن دندان مصنوعی جدید، روی تمام سطوح دندان مصنوعی که با مخاط تماس دارند استفاده کنید.

مهم:بیماران باید در فواصل زمانی بیش از 48 ساعت در طول دوره فیتینگ با دندانپزشک مشورت کنند.

پماد لیدوکائین چگونه عرضه می شود

پماد لیدوکائین USP، 5% در 35.44 گرم (1یکی/4اونس) لوله های لمینت با کلاهک مقاوم در برابر کودکان، NDC 70752-113-03.

همچنین به شرح زیر موجود است:

شیشه دوجداره 50 گرمی - NDC 70752-113-04

کوزه دو جداره 150 گرمی - NDC 70752-113-07

شیشه دوجداره 250 گرمی - NDC 70752-113-13

در دمای 20 تا 25 درجه سانتی گراد (68 تا 77 درجه فارنهایت) نگهداری شود. گشت و گذار بین 15 درجه تا 30 درجه سانتیگراد (59 درجه تا 86 درجه فارنهایت) مجاز است [به دمای اتاق کنترل شده USP مراجعه کنید].

تولید شده توسط:
Quagen Pharmaceuticals LLC
وست کالدول، نیوجرسی 07006

52009

کشیش 04/21

صفحه نمایش اصلی – برچسب لوله 35.44 گرمی
پماد لیدوکائین USP، 5%
فقط Rx
وزن خالص 35.44 گرم (1¼ اونس)

صفحه نمایش اصلی - برچسب کارتن 35.44 گرم
پماد لیدوکائین USP، 5%
فقط Rx
وزن خالص 35.44 گرم (1¼ اونس)

صفحه نمایش اصلی – برچسب شیشه ای 50 گرمی
پماد لیدوکائین USP، 5%
فقط Rx
وزن خالص 50 گرم (1¾ اونس)

صفحه نمایش اصلی - برچسب شیشه ای 150 گرمی
پماد لیدوکائین USP، 5%
فقط Rx
وزن خالص 150 گرم

صفحه نمایش اصلی - برچسب شیشه ای 250 گرمی
پماد لیدوکائین USP، 5%
فقط Rx
وزن خالص 250 گرم