تریواریس

نام عمومی: تریامسینولون استونید
فرم دوز: تزریق
کلاس دارویی: استروئیدهای چشمی

در این صفحه

• موارد مصرف و استفاده
• مقدار و نحوه مصرف
• اشکال دوز و نقاط قوت
• موارد منع مصرف
• هشدارها و اقدامات احتیاطی
• واکنش های نامطلوب / عوارض جانبی
• تداخلات دارویی
• استفاده در جمعیت های خاص
• مصرف بیش از حد
• شرح
• فارماکولوژی بالینی
• نحوه عرضه/ذخیره سازی و نگهداری
• اطلاعات مشاوره بیمار

نام تجاری Trivaris در ایالات متحده متوقف شده است، اگر نسخه های عمومی این محصول توسط FDA تأیید شده باشد، ممکن است وجود داشته باشد. معادل های عمومی موجود است .

موارد مصرف و استفاده از Trivaris

استفاده چشم پزشکی

Trivaris™(سوسپانسیون تزریقی تریامسینولون استونید) 80 میلی گرم در میلی لیتر برای موارد زیر نشان داده شده است:

• چشم سمپاتیک،
• آرتریت تمپورال،
• یووئیت و
• شرایط التهابی چشمی که به کورتیکواستروئیدهای موضعی پاسخ نمی دهند.

استفاده عضلانی

در مواردی که درمان خوراکی امکان پذیر نیست،Trivaris™(سوسپانسیون تزریقی تریامسینولون استونید) 80 میلی گرم در میلی لیتر برای استفاده عضلانی به شرح زیر است:

حالات آلرژیک: کنترل شرایط آلرژیک شدید یا ناتوان کننده غیرقابل درمان برای آزمایش های کافی درمان معمولی در آسم، درماتیت آتوپیک، درماتیت تماسی، واکنش های حساسیت دارویی، رینیت آلرژیک چند ساله یا فصلی، بیماری سرم، واکنش های انتقال خون.

بیماری های پوستی:درماتیت بولوز هرپتی فرمیس، اریترودرمی لایه بردار، میکوز قارچیید، پمفیگوس، اریتم مولتی فرم شدید (سندرم استیونز-جانسون).

اختلالات غدد درون ریز:نارسایی اولیه یا ثانویه قشر آدرنال (هیدروکورتیزون یا کورتیزون داروی انتخابی است؛ آنالوگ های مصنوعی ممکن است در صورت لزوم همراه با مینرالوکورتیکوئیدها استفاده شوند؛ در دوران نوزادی، مکمل های معدنی کورتیکوئید اهمیت ویژه ای دارند)، هیپرپلازی مادرزادی آدرنال، هیپرکلسمی مرتبط با سرطان، غیر التهاب تیروئید.

بیماری های گوارشی:برای کنترل بیمار در دوره بحرانی بیماری در آنتریت منطقه ای و کولیت اولسراتیو.

اختلالات خونی:کم خونی همولیتیک اکتسابی (خود ایمنی)، کم خونی Diamond-Blackfan، آپلازی گلبول قرمز خالص، موارد انتخابی ترومبوسیتوپنی ثانویه.

متفرقه:تریکینوز با درگیری عصبی یا میوکارد، مننژیت سلی با بلوک ساب آراکنوئید یا بلوک قریب الوقوع در صورت استفاده با شیمی درمانی ضد سل مناسب.

بیماری های نئوپلاستیک: برای مدیریت تسکین دهنده لوسمی ها و لنفوم ها.

سیستم عصبی:تشدید حاد مولتیپل اسکلروزیس؛ ادم مغزی همراه با تومور مغزی اولیه یا متاستاتیک، کرانیوتومی یا آسیب سر.

بیماری های کلیوی: برای ایجاد دیورز یا بهبودی پروتئینوری در سندرم نفروتیک ایدیوپاتیک یا ناشی از لوپوس اریتماتوز.

بیماری های تنفسی: بریلیوز، سل ریوی برق‌آب یا منتشر در صورت استفاده همزمان با شیمی‌درمانی مناسب ضد سل، پنومونی ائوزینوفیلیک ایدیوپاتیک، سارکوئیدوز علامت‌دار.

اختلالات روماتیسمی:به عنوان درمان کمکی برای تجویز کوتاه‌مدت (برای ایجاد یک دوره حاد یا تشدید بیمار) در آرتریت حاد نقرسی. کاردیت روماتیسمی حاد؛ اسپوندیلیت آنکیلوزان؛ آرتریت پسوریاتیک؛ آرتریت روماتوئید، از جمله آرتریت روماتوئید نوجوانان (موارد انتخابی ممکن است نیاز به درمان نگهدارنده با دوز پایین داشته باشند). برای درمان درماتومیوزیت، پلی میوزیت و لوپوس اریتماتوز سیستمیک.

استفاده داخل مفصلی

تجویز داخل مفصلی یا بافت نرمTrivaris™(سوسپانسیون تزریقی تریامسینولون استوناید) 80 میلی گرم در میلی لیتر به عنوان درمان کمکی برای تجویز کوتاه مدت (برای ایجاد یک دوره حاد یا تشدید بیمار) در آرتریت حاد نقرسی، بورسیت حاد و تحت حاد، تنوسینوویت حاد غیراختصاصی، آرتریت اپی کندیلوئید، آرتریت روموم نشان داده شده است. سینوویت آرتروز.

دوز و نحوه مصرف تریواریس

دوز توصیه شده

دوز اولیه ازTrivaris™(سوسپانسیون تزریقی تریامسینولون استونید) 80 میلی گرم در میلی لیتر ممکن است از 2.5 میلی گرم تا 100 میلی گرم در روز بسته به بیماری خاص تحت درمان متفاوت باشد (نگاه کنید بهمقدار و نحوه مصرف، 23 ، 2.4 ، 2.5 ). با این حال، در برخی موقعیت‌های شدید، حاد و تهدیدکننده زندگی، تجویز در دوزهای بیش از دوزهای معمول ممکن است موجه باشد و ممکن است در چند برابر دوز خوراکی باشد. لازم به تاکید است که دوز مورد نیاز متغیر است و باید بر اساس بیماری تحت درمان و پاسخ بیمار فردی باشد.

پس از مشخص شدن پاسخ مطلوب، دوز نگهدارنده مناسب باید با کاهش دوز اولیه دارو در فواصل زمانی مناسب تا رسیدن به کمترین دوز که پاسخ بالینی کافی را حفظ کند، تعیین شود. موقعیت هایی که ممکن است تنظیم دوز را ضروری کند عبارتند از تغییرات در وضعیت بالینی ثانویه به بهبود یا تشدید روند بیماری، پاسخ فردی بیمار به دارو، و تأثیر قرار گرفتن بیمار در موقعیت های استرس زا که مستقیماً به بیماری تحت درمان مربوط نمی شود. در این وضعیت اخیر ممکن است لازم باشد دوز کورتیکواستروئید را برای یک دوره زمانی متناسب با وضعیت بیمار افزایش دهید. اگر قرار است پس از درمان طولانی مدت دارو قطع شود، توصیه می شود به جای ناگهانی، به تدریج قطع شود.

اداره کل

تکنیک دقیق آسپتیک اجباری است.برای جلوگیری از احتمال ورود به رگ خونی یا ایجاد عفونت باید از تکنیک دقیق استفاده شود.

Trivaris™قبل از تجویز باید از نظر وجود ذرات و تغییر رنگ به صورت چشمی بررسی شود.

همیشه اجازه دهید سرنگ شیشه ای از پیش پر شده حداقل 30 دقیقه قبل از عمل در دمای اتاق بماند.

دوز داخل زجاجیه

دوز توصیه شده داخل زجاجیه یک تزریق 4 میلی گرم در 0.05 میلی لیتر (یعنی 50 میکرولیتر سوسپانسیون 80 میلی گرم در میلی لیتر) است.

آماده سازی برای تزریق داخل زجاجیه

Trivaris™بدون سوزن متصل در دسترس است. بنابراین لازم است یک سوزن مورد نظر را محکم به سرنگ بچسبانید. سوزن 27 اینچی ½ پیشنهاد می شود. حجم مناسب را آماده کنیدTrivaris™با پیش بردن پیستون به خط مشخص شده روی محور سرنگ شیشه ای از پیش پر شده تزریق می شود. سرنگ و سوزن را در یک زاویه نگه دارید و سوسپانسیون ژل اضافی را روی یک سطح استریل بیان کنید. زمانی که ترکیب سفید رنگ دیگر بین پیستون و خط پرکننده سرنگ قابل مشاهده نباشد، پیستون به درستی قرار می گیرد. این دوز توصیه شده 4 میلی گرم در هر 0.05 میلی لیتر را فراهم می کند. قبل از تزریق به بیمار، همیشه سوزن را بررسی کنید تا مطمئن شوید که محکم به سرنگ چسبیده است.

روش تزریق داخل زجاجیه باید تحت شرایط آسپتیک کنترل شده انجام شود که شامل استفاده از دستکش استریل، پرده استریل و اسپکولوم استریل پلک (یا معادل آن) می شود. قبل از تزریق باید بیهوشی کافی و میکروب کش وسیع الطیف داده شود.

پس از تزریق داخل زجاجیه، بیماران باید از نظر افزایش فشار داخل چشم و اندوفتالمیت تحت نظر باشند. مانیتورینگ ممکن است شامل بررسی خونرسانی مجدد سر عصب بینایی بلافاصله پس از تزریق، تونومتری ظرف 30 دقیقه پس از تزریق و بیومیکروسکوپی بین دو تا هفت روز پس از تزریق باشد. باید به بیماران آموزش داده شود که هر گونه علائمی که نشان دهنده اندوفتالمیت است را بدون تأخیر گزارش کنند.

هر سرنگ فقط باید برای درمان یک چشم استفاده شود. اگر چشم طرف مقابل نیاز به درمان داشته باشد، باید از یک سرنگ جدید استفاده کرد و قبل از آن، میدان استریل، سرنگ، دستکش، پرده، اسپکولوم پلک و سوزن‌های تزریق را تعویض کرد.Trivaris™به چشم دیگر تزریق می شود.

دوز سیستمیک

دوز اولیه پیشنهادی 60 میلی گرم است،عمیقاً به عضله گلوتئال تزریق می شود. اگر تزریق به درستی انجام نشود آتروفی چربی زیر جلدی ممکن است رخ دهد. بسته به پاسخ بیمار و مدت زمان بهبودی، دوز معمولاً در محدوده 40 تا 80 میلی گرم تنظیم می شود. با این حال، برخی از بیماران ممکن است با دوزهای کمتر از 20 میلی گرم به خوبی کنترل شوند.

برای بزرگسالان، حداقل طول سوزن 1 و نیم اینچ توصیه می شود. در بیماران چاق ممکن است نیاز به سوزن بلندتری باشد. برای تزریق های بعدی از محل های جایگزین استفاده کنید. هر سرنگ فقط باید برای یک درمان استفاده شود. برای رسیدن به دوز توصیه شده نیاز به تزریق های متعدد است.

در بیماران اطفال، دوز اولیه تریامسینولون ممکن است بسته به بیماری خاص تحت درمان متفاوت باشد. دامنه دوزهای اولیه 0.11 تا 1.6 mg/kg/day در سه یا چهار دوز منقسم (3.2 تا 48 mg/m) است.دوbsa/day).

به منظور مقایسه، دوز زیر میلی گرمی از گلوکوکورتیکوئیدهای مختلف است:

این روابط دوز معمولاً برای تجویز خوراکی یا داخل وریدی این ترکیبات اعمال می شود. هنگامی که این مواد یا مشتقات آنها به صورت عضلانی یا داخل فضاهای مفصلی تزریق می شوند، ممکن است خواص نسبی آنها به شدت تغییر کند.

تب یونجه یا آسم گرده‌ای: بیماران مبتلا به تب یونجه یا آسم گرده‌ای که به تجویز گرده و سایر درمان‌های مرسوم پاسخ نمی‌دهند، ممکن است پس از یک تزریق 40 تا 100 میلی‌گرم، علائم بهبودی در طول فصل گرده‌سازی را تجربه کنند.

در درمان تشدیدهای حاد مولتیپل اسکلروزیس، دوزهای روزانه 160 میلی گرم تریامسینولون به مدت یک هفته و سپس 64 میلی گرم یک روز در میان به مدت یک ماه توصیه می شود.هشدارها و اقدامات احتیاطی، 5.12 ).

دوز داخل مفصلی

یک تزریق موضعی تریامسینولون استونید اغلب کافی است، اما ممکن است چندین تزریق برای تسکین کافی علائم مورد نیاز باشد.

دوز اولیه: 2.5 تا 5 میلی گرم برای مفاصل کوچکتر و از 5 تا 15 میلی گرم برای مفاصل بزرگتر، بسته به بیماری خاص تحت درمان. برای بزرگسالان، دوزهای تا 10 میلی گرم برای مناطق کوچکتر و تا 40 میلی گرم برای مناطق بزرگتر معمولاً کافی است. تزریق های منفرد به چندین مفاصل، در مجموع تا 80 میلی گرم، انجام شده است.

برای درمان مفاصل باید از روش معمول تزریق داخل مفصلی پیروی کرد. اگر مقدار بیش از حد مایع سینوویال در مفصل وجود داشته باشد، برای کمک به تسکین درد و جلوگیری از رقیق شدن بی‌رویه استروئید، باید مقداری، اما نه همه آنها، آسپیراسیون شود. هر سرنگ فقط باید برای یک درمان استفاده شود. ممکن است برای رسیدن به دوز توصیه شده نیاز به تزریق های متعدد باشد.

با تزریق داخل مفصلی، استفاده قبلی از یک بی حس کننده موضعی اغلب ممکن است مطلوب باشد. در این نوع تزریق، به ویژه در ناحیه دلتوئید، باید مراقب بود تا از تزریق سوسپانسیون ژل به بافت های اطراف محل جلوگیری شود، زیرا ممکن است منجر به آتروفی بافت شود.

گرد صورتی r 33

در درمان تنوسینوویت حاد غیراختصاصی، باید مراقب بود که تزریق کورتیکواستروئید به جای ماده تاندون، در غلاف تاندون انجام شود. اپیکوندیلیت ممکن است با نفوذ دارو به ناحیه ای که بیشترین حساسیت را دارد درمان شود.

اشکال دوز و نقاط قوت

سرنگ یکبار مصرف 0.1 میلی لیتری حاوی 8 میلی گرم (80 میلی گرم در میلی لیتر) سوسپانسیون تریامسینولون استونید.

موارد منع مصرف

پورپورای ترومبوسیتوپنی ایدیوپاتیک

داروهای کورتیکواستروئیدی داخل عضلانی برای پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک منع مصرف دارند.

مالاریا مغزی

در مالاریا مغزی نباید از کورتیکواستروئیدها استفاده کرد.

حساسیت مفرط

Trivaris™(سوسپانسیون تزریقی تریامسینولون استونید) 80 میلی گرم در میلی لیتر در بیمارانی که به تریامسینولون یا هر یک از اجزای این فرآورده حساس هستند منع مصرف دارد.

هشدارها و اقدامات احتیاطی

برای تزریق داخل وریدی نیست

زیراTrivaris™(سوسپانسیون تزریقی تریامسینولون استونید) 80 میلی گرم در میلی لیتر سوسپانسیون است، نباید به صورت داخل وریدی تجویز شود. تکنیک دقیق آسپتیک الزامی است.

تغییرات در عملکرد غدد درون ریز

سرکوب محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال (HPA)، سندرم کوشینگ و هیپرگلیسمی. بیماران را برای این شرایط با استفاده مزمن تحت نظر بگیرید.

کورتیکواستروئیدها می توانند باعث سرکوب برگشت پذیر محور HPA با پتانسیل نارسایی گلوکوکورتیکواستروئید پس از قطع درمان شوند. نارسایی ثانویه قشر آدرنال ناشی از دارو ممکن است با کاهش تدریجی دوز به حداقل برسد. این نوع نارسایی نسبی ممکن است تا ماه ها پس از قطع درمان ادامه یابد. بنابراین، در هر شرایط استرسی که در آن دوره رخ می دهد، هورمون درمانی باید دوباره آغاز شود.

از آنجایی که ترشح مینرالوکورتیکوئید ممکن است مختل شود، نمک و/یا مینرالوکورتیکوئید باید همزمان تجویز شوند. مصرف مکمل مینرالوکورتیکوئید در دوران نوزادی اهمیت ویژه ای دارد.

کلیرانس متابولیک کورتیکواستروئیدها در بیماران کم کاری تیروئید کاهش و در بیماران پرکاری تیروئید افزایش می یابد. تغییر در وضعیت تیروئید بیمار ممکن است نیاز به تنظیم دوز داشته باشد.

افزایش خطرات مرتبط با عفونت

• کورتیکواستروئیدها ممکن است خطرات مربوط به عفونت با هر عامل بیماری زا، از جمله عفونت های ویروسی، باکتریایی، قارچی، تک یاخته ای یا کرمی را افزایش دهند. میزان ارتباط دوز، مسیر و مدت تجویز کورتیکواستروئید با خطرات خاص عفونت به خوبی مشخص نیست، اما با افزایش دوز کورتیکواستروئیدها، میزان بروز عوارض عفونی افزایش می یابد.
• کورتیکواستروئیدها ممکن است برخی از علائم عفونت را پنهان کرده و مقاومت در برابر عفونت های جدید را کاهش دهند.
• کورتیکواستروئیدها ممکن است عفونت را تشدید کنند و خطر عفونت منتشر را افزایش دهند. استفاده ازTrivaris™در سل فعال باید به مواردی از سل در حال جوش یا انتشار محدود شود که در آن از کورتیکواستروئید برای مدیریت بیماری همراه با یک رژیم مناسب ضد سل استفاده می شود.
• آبله مرغان و سرخک می‌توانند در کودکان غیرایمن یا بزرگسالانی که کورتیکواستروئید مصرف می‌کنند سیر جدی‌تر یا حتی کشنده‌تری داشته باشند. در کودکان یا بزرگسالانی که این بیماری ها را نداشته اند، باید مراقبت های ویژه ای برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض آنها انجام شود. اگر بیمار در معرض آبله مرغان قرار گیرد، ممکن است پروفیلاکسی با گلوبولین ایمنی واریسلا زوستر (VZIG) نشان داده شود. اگر بیمار در معرض سرخک قرار گیرد، ممکن است پروفیلاکسی با ایمونوگلوبولین عضلانی (IG) نشان داده شود. اگر آبله مرغان ایجاد شود، ممکن است درمان با عوامل ضد ویروسی در نظر گرفته شود.
• کورتیکواستروئیدها باید با احتیاط زیاد در بیماران مبتلا به آلودگی شناخته شده یا مشکوک به استرانگیلوئید (کرم نخی) استفاده شوند. در چنین بیمارانی، سرکوب سیستم ایمنی ناشی از کورتیکواستروئید ممکن است منجر به عفونت و انتشار Strongyloides با مهاجرت گسترده لارو شود که اغلب با انتروکولیت شدید و سپتی سمی گرم منفی بالقوه کشنده همراه است.
• کورتیکواستروئیدها ممکن است عفونت های قارچی سیستمیک را تشدید کنند و بنابراین نباید در حضور چنین عفونت هایی استفاده شوند مگر اینکه برای کنترل واکنش های دارویی مورد نیاز باشند.
• کورتیکواستروئیدها ممکن است خطر فعال شدن مجدد یا تشدید عفونت نهفته را افزایش دهند. اگر کورتیکواستروئیدها در بیماران مبتلا به سل نهفته یا واکنش‌پذیری توبرکولین اندیکاسیون شوند، مشاهده دقیق ضروری است زیرا ممکن است دوباره فعال شدن بیماری رخ دهد. در طول درمان طولانی مدت با کورتیکواستروئید، این بیماران باید شیمی پروفیلاکسی دریافت کنند.
• کورتیکواستروئیدها ممکن است آمیبیازیس نهفته را فعال کنند. بنابراین، توصیه می شود که قبل از شروع درمان با کورتیکواستروئید در هر بیماری که مدتی را در مناطق گرمسیری گذرانده یا در هر بیمار مبتلا به اسهال غیرقابل توضیح، آمیبیاز پنهان یا فعال رد شود.

اثرات چشمی

استفاده طولانی مدت از کورتیکواستروئیدها ممکن است باعث ایجاد آب مروارید ساب کپسولی خلفی، گلوکوم با آسیب احتمالی به اعصاب بینایی شود و ممکن است باعث ایجاد عفونت های ثانویه چشمی ناشی از قارچ ها یا ویروس ها شود.

استفاده از کورتیکواستروئیدهای خوراکی در درمان نوریت بینایی توصیه نمی شود و ممکن است منجر به افزایش خطر حملات جدید شود.

فشار داخل چشم ممکن است در برخی افراد افزایش یابد. اگر استروئید درمانی بیش از 6 هفته ادامه یابد، فشار داخل چشم باید کنترل شود.

در بیمارانی که سابقه هرپس سیمپلکس چشمی دارند، به دلیل احتمال سوراخ شدن قرنیه، کورتیکواستروئیدها باید با احتیاط مصرف شوند. کورتیکواستروئیدهانباید در حالت فعال استفاده شودهرپس سیمپلکس چشمی

اندوفتالمیت

میزان اندوفتالمیت کشت عفونی مثبت 0.5٪ است. هنگام تجویز تریامسینولون استوناید، همیشه باید از تکنیک های آسپتیک مناسب استفاده کرد.

علاوه بر این، بیماران باید پس از تزریق تحت نظر باشند تا در صورت بروز عفونت، درمان زودهنگام ممکن شود.

تغییرات در عملکرد قلب و عروق / کلیه

کورتیکواستروئیدها می توانند باعث افزایش فشار خون، احتباس نمک و آب و افزایش دفع پتاسیم و کلسیم شوند. این اثرات با مشتقات مصنوعی کمتر رخ می دهد، مگر زمانی که در دوزهای زیاد استفاده شوند. محدودیت نمک در رژیم غذایی و مصرف مکمل پتاسیم ممکن است ضروری باشد. این عوامل باید در بیماران مبتلا به فشار خون بالا، نارسایی احتقانی قلب یا نارسایی کلیوی با احتیاط مصرف شوند.

گزارش های متون حاکی از ارتباط بین استفاده از کورتیکواستروئیدها و پارگی دیواره آزاد بطن چپ پس از انفارکتوس اخیر میوکارد است. بنابراین، درمان با کورتیکواستروئیدها باید با احتیاط در این بیماران استفاده شود.

اختلالات رفتاری و خلقی

مصرف کورتیکواستروئید ممکن است با اثرات سیستم عصبی مرکزی از سرخوشی، بی خوابی، نوسانات خلقی، تغییرات شخصیتی و افسردگی شدید تا تظاهرات روان پریشی آشکار همراه باشد. همچنین، بی ثباتی عاطفی موجود یا تمایلات روان پریشی ممکن است توسط کورتیکواستروئیدها تشدید شود.

در بیماران مبتلا به اختلالات گوارشی استفاده شود

خطر سوراخ شدن دستگاه گوارش در بیماران مبتلا به برخی اختلالات گوارشی افزایش می یابد. علائم سوراخ شدن دستگاه گوارش، مانند تحریک صفاق، ممکن است در بیماران دریافت کننده کورتیکواستروئید پوشانده شود.

در صورت وجود احتمال سوراخ شدن قریب الوقوع، آبسه یا سایر عفونت های پیوژنیک، کورتیکواستروئیدها باید با احتیاط مصرف شوند. دیورتیکولیت؛ آناستوموزهای تازه روده؛ و زخم معده فعال یا نهفته.

کاهش تراکم استخوان

کورتیکواستروئیدها هم از طریق تأثیر بر تنظیم کلسیم (به عنوان مثال، کاهش جذب و افزایش دفع) و هم از طریق مهار عملکرد استئوبلاست، تشکیل استخوان را کاهش داده و جذب استخوان را افزایش می‌دهند. این امر، همراه با کاهش ماتریکس پروتئینی استخوان ثانویه به افزایش کاتابولیسم پروتئین، و کاهش تولید هورمون جنسی، ممکن است منجر به مهار رشد استخوان در کودکان و نوجوانان و ایجاد پوکی استخوان در هر سنی شود. قبل از شروع درمان با کورتیکواستروئید باید توجه ویژه ای به بیماران در معرض خطر افزایش پوکی استخوان (به عنوان مثال، زنان یائسه) داده شود و تراکم استخوان در بیمارانی که درمان طولانی مدت کورتیکواستروئید دارند باید کنترل شود.

واکسیناسیون

تجویز واکسن های زنده یا زنده ضعیف شده در بیمارانی که دوزهای سرکوب کننده سیستم ایمنی کورتیکواستروئیدها دریافت می کنند منع مصرف دارد. ممکن است واکسن‌های کشته یا غیرفعال تجویز شوند، اما پاسخ به این واکسن‌ها قابل پیش‌بینی نیست. روش های ایمن سازی ممکن است در بیمارانی که کورتیکواستروئیدها را به عنوان درمان جایگزین دریافت می کنند، به عنوان مثال برای بیماری آدیسون انجام شود.

در حین درمان با کورتیکواستروئید، بیماران نباید علیه آبله واکسینه شوند. سایر روش‌های ایمن‌سازی در بیمارانی که از کورتیکواستروئید استفاده می‌کنند، به‌ویژه با دوز بالا، نباید انجام شود، زیرا خطرات احتمالی عوارض عصبی و عدم پاسخ آنتی‌بادی وجود دارد.

تأثیر بر رشد و توسعه

استفاده طولانی مدت از کورتیکواستروئیدها می تواند اثرات منفی بر رشد و تکامل کودکان داشته باشد.

رشد و تکامل بیماران اطفال تحت درمان طولانی مدت با کورتیکواستروئید باید به دقت بررسی شود.

استفاده در بارداری

تریامسینولون استوناید می تواند باعث آسیب به جنین در صورت تجویز به زن باردار شود. مطالعات انسانی و حیوانی نشان می دهد که استفاده از کورتیکواستروئیدها در سه ماهه اول بارداری با افزایش خطر شکاف دهانی، محدودیت رشد داخل رحمی و کاهش وزن هنگام تولد همراه است. اگر این دارو در دوران بارداری استفاده شود، یا اگر بیمار در حین مصرف این دارو باردار شد، باید بیمار را از خطرات احتمالی آن برای جنین آگاه کرد. (دیدناستفاده در جمعیت های خاص، 8.1 ).

اثرات عصبی عضلانی

اگرچه کارآزمایی‌های بالینی کنترل‌شده نشان داده‌اند که کورتیکواستروئیدها در تسریع رفع تشدید حاد مولتیپل اسکلروزیس مؤثر هستند، اما نشان نمی‌دهند که آنها بر نتیجه نهایی یا تاریخچه طبیعی بیماری تأثیر بگذارند. مطالعات نشان می دهد که دوزهای نسبتاً بالای کورتیکواستروئیدها برای نشان دادن اثر قابل توجه ضروری است. (دیدنمقدار و نحوه مصرف، 2.4 ).

یک میوپاتی حاد با استفاده از دوزهای بالای کورتیکواستروئیدها مشاهده شده است که اغلب در بیماران مبتلا به اختلالات انتقال عصبی عضلانی (مانند میاستنی گراویس) یا در بیمارانی که همزمان با داروهای مسدودکننده عصبی عضلانی (مانند پانکورونیوم) درمان می‌شوند، رخ می‌دهد. این میوپاتی حاد عمومی است، ممکن است عضلات چشمی و تنفسی را درگیر کند و ممکن است منجر به کوادری پارزی شود. ممکن است افزایش کراتین کیناز رخ دهد. بهبود بالینی یا بهبودی پس از قطع کورتیکواستروئیدها ممکن است هفته ها تا سالها طول بکشد.

سارکوم کاپوزی

گزارش شده است که سارکوم کاپوزی در بیمارانی که درمان با کورتیکواستروئید دریافت می کنند، اغلب برای شرایط مزمن، رخ می دهد. قطع کورتیکواستروئیدها ممکن است منجر به بهبود بالینی شود.

تزریق داخل مفصلی و بافت نرم

کورتیکواستروئیدهای تزریقی داخل مفصلی ممکن است به صورت سیستمیک جذب شوند.

بررسی مناسب هر مایع مفصلی موجود برای رد یک فرآیند سپتیک ضروری است.

افزایش قابل توجه درد همراه با تورم موضعی، محدودیت بیشتر حرکت مفاصل، تب و ضعف نشان دهنده آرتریت سپتیک است. در صورت بروز این عارضه و تایید تشخیص سپسیس، درمان ضد میکروبی مناسب باید انجام شود.

از تزریق استروئید به محل آلوده باید اجتناب شود. معمولاً تزریق موضعی استروئید به مفصلی که قبلاً عفونی شده است توصیه نمی شود.

تزریق کورتیکواستروئید به مفاصل ناپایدار معمولاً توصیه نمی شود.

تزریق داخل مفصلی ممکن است منجر به آسیب به بافت های مفصلی شود (نگاه کنید بهواکنش های نامطلوب، 6.8 ).

واکنش های نامطلوب

(به ترتیب حروف الفبا در زیر هر بخش ذکر شده است)

عوارض جانبی زیر ممکن است با درمان با کورتیکواستروئید همراه باشد:

واکنش های آلرژیک

واکنش آنافیلاکتوئید، آنافیلاکسی، آنژیوادم.

قلبی عروقی

برادی کاردی، ایست قلبی، آریتمی قلبی، بزرگ شدن قلب، فروپاشی گردش خون، نارسایی احتقانی قلب، آمبولی چربی، فشار خون بالا، کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک در نوزادان نارس، پارگی میوکارد به دنبال انفارکتوس اخیر میوکارد (نگاه کنید بههشدارها و اقدامات احتیاطی، 5.5 ) ادم ریوی، سنکوپ، تاکی کاردی، ترومبوآمبولی، ترومبوفلبیت، واسکولیت.

پوستی

آکنه، درماتیت آلرژیک، آتروفی پوستی و زیر جلدی، پوست پوسته‌دار خشک، اکیموز و پتشی، ادم، اریتم، هیپرپیگمانتاسیون، هیپوپیگمانتاسیون، اختلال در ترمیم زخم، افزایش تعریق، ضایعات شبه لوپوس اریتماتوز، پوراستر، جوش‌های پوستی، راش، به آزمایشات پوستی، پوست نازک شکننده، نازک شدن موی سر، کهیر.

غدد درون ریز

کاهش تحمل کربوهیدرات و گلوکز، ایجاد حالت کوشینگوئید، گلیکوزوری، هیرسوتیسم، هیپرتریکوزیس، افزایش نیاز به انسولین یا داروهای خوراکی کاهش دهنده قند خون در دیابت، تظاهرات دیابت قندی پنهان، بی نظمی های قاعدگی، ثانویه غده آدرنوکورتیکال و هیپوفیز (بخشی از استرس، عدم پاسخ دهی به استرس) در تروما، جراحی یا بیماری)، سرکوب رشد در بیماران اطفال.

اختلالات مایع و الکترولیت

نارسایی احتقانی قلب در بیماران مستعد، احتباس مایعات، آلکالوز هیپوکالمیک، از دست دادن پتاسیم، احتباس سدیم.

دستگاه گوارش

اتساع شکم، اختلال عملکرد روده/مثانه (پس از تجویز داخل نخاعی)، افزایش سطح آنزیم های کبدی سرم (معمولاً پس از قطع مصرف قابل برگشت است)، هپاتومگالی، افزایش اشتها، حالت تهوع، پانکراتیت، زخم معده با احتمال سوراخ شدن و خونریزی، سوراخ شدن سوراخ کوچک و بزرگ (به ویژه در بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده)، ازوفاژیت اولسراتیو.

متابولیک

تعادل منفی نیتروژن به دلیل کاتابولیسم پروتئین.

عضلانی اسکلتی

نکروز آسپتیک سر فمور و بازو، کلسینوز (به دنبال استفاده داخل مفصلی یا داخل ضایعه)، آرتروپاتی شبیه شارکو، از دست دادن توده عضلانی، ضعف عضلانی، پوکی استخوان، شکستگی پاتولوژیک استخوان های بلند، شعله ور شدن پس از تزریق (به دنبال استفاده داخل مفصلی) ، میوپاتی استروئیدی، پارگی تاندون، شکستگی های فشاری مهره ها.

مغز و اعصاب / روانپزشکی

تشنج، افسردگی، بی ثباتی عاطفی، سرخوشی، سردرد، افزایش فشار داخل جمجمه همراه با ادم پاپی (تومور شبه مغزی) معمولاً به دنبال قطع درمان، بی خوابی، نوسانات خلقی، نوریت، نوروپاتی، پارستزی، تغییرات شخصیتی، اختلالات روانی، سرگیجه. آراکنوئیدیت، مننژیت، پاراپارزی/پاراپلژی و اختلالات حسی پس از تجویز داخل نخاعی رخ داده است.

چشم پزشکی

احساس غیر طبیعی در چشم، سلول های اتاق قدامی، شعله ور شدن اتاق قدامی، آب مروارید، آب مروارید قشر مغز، آب مروارید هسته ای، آب مروارید زیر کپسولی، خونریزی ملتحمه، اگزوفتالموس، سوزش چشم، درد چشم، خارش چشم، احساس جسم خارجی در چشم، گلوکوم، افزایش فشار داخل چشم، خونریزی محل تزریق، افزایش اشک ریزش، جدا شدن زجاجیه، شناورهای زجاجیه و موارد نادر کوری همراه با تزریق داخل زجاجیه یا دور چشم.

دیگر

رسوب غیرطبیعی چربی، کاهش مقاومت در برابر عفونت، سکسکه، افزایش یا کاهش تحرک و تعداد اسپرم، کسالت، صورت ماه، افزایش وزن.

تداخلات دارویی

آمینوگلوتیتیمید

آمینوگلوتیتیمید ممکن است منجر به از دست دادن سرکوب آدرنال ناشی از کورتیکواستروئید شود.

تزریق آمفوتریسین B و عوامل کاهش دهنده پتاسیم

هنگامی که کورتیکواستروئیدها به طور همزمان با عوامل کاهش دهنده پتاسیم (مانند آمفوتریسین B، دیورتیک ها) تجویز می شوند، بیماران باید از نظر بروز هیپوکالمی به دقت تحت نظر باشند. مواردی گزارش شده است که مصرف همزمان آمفوتریسین B و هیدروکورتیزون با بزرگ شدن قلب و نارسایی احتقانی قلب همراه بوده است.

آنتی بیوتیک ها

گزارش شده است که آنتی بیوتیک های ماکرولید باعث کاهش قابل توجهی در کلیرانس کورتیکواستروئید می شوند.

آنتی کولین استرازها

مصرف همزمان داروهای آنتی کولین استراز و کورتیکواستروئیدها ممکن است باعث ضعف شدید در بیماران مبتلا به میاستنی گراویس شود. در صورت امکان، داروهای آنتی کولین استراز باید حداقل 24 ساعت قبل از شروع درمان با کورتیکواستروئید قطع شوند.

ضد انعقاد، خوراکی

مصرف همزمان کورتیکواستروئیدها و وارفارین معمولاً منجر به مهار پاسخ به وارفارین می شود، اگرچه گزارش های متناقضی وجود دارد. بنابراین، برای حفظ اثر ضد انعقادی مورد نظر، شاخص‌های انعقاد باید به طور مکرر کنترل شوند.

داروهای ضد دیابت

از آنجایی که کورتیکواستروئیدها ممکن است غلظت گلوکز خون را افزایش دهند، ممکن است نیاز به تنظیم دوز داروهای ضد دیابت باشد.

داروهای ضد سل

غلظت سرمی ایزونیازید ممکن است کاهش یابد.

کلستیرامین

کلستیرامین ممکن است پاکسازی کورتیکواستروئیدها را افزایش دهد.

سیکلوسپورین

افزایش فعالیت سیکلوسپورین و کورتیکواستروئیدها در صورت استفاده همزمان از این دو ممکن است رخ دهد. تشنج با استفاده همزمان گزارش شده است.

دیژیتال گلیکوزیدها

بیمارانی که گلیکوزیدهای دیژیتالیس مصرف می کنند ممکن است در معرض افزایش خطر آریتمی ناشی از هیپوکالمی باشند.

استروژن ها، از جمله داروهای ضد بارداری خوراکی

استروژن ها ممکن است متابولیسم کبدی برخی کورتیکواستروئیدها را کاهش دهند و در نتیجه اثر آنها را افزایش دهند.

القاء کننده آنزیم های کبدی (مانند باربیتورات ها، فنی توئین، کاربامازپین و ریفامپین)

داروهایی که فعالیت آنزیم متابولیزه کننده داروی میکروزومی کبدی را تحریک می کنند ممکن است متابولیسم کورتیکواستروئیدها را افزایش داده و نیاز به افزایش دوز کورتیکواستروئید داشته باشند.

کتوکونازول

گزارش شده است که کتوکونازول متابولیسم برخی کورتیکواستروئیدها را تا 60 درصد کاهش می دهد که منجر به افزایش خطر عوارض جانبی کورتیکواستروئید می شود.

عوامل ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)

مصرف همزمان آسپرین (یا سایر عوامل ضد التهابی غیر استروئیدی) و کورتیکواستروئیدها خطر عوارض گوارشی را افزایش می دهد. آسپرین باید با احتیاط همراه با کورتیکواستروئیدها در هیپوپرروترومبینمی مصرف شود. پاکسازی سالیسیلات ها ممکن است با مصرف همزمان کورتیکواستروئیدها افزایش یابد.

تست های پوستی

کورتیکواستروئیدها ممکن است واکنش به تست های پوستی آلرژی را سرکوب کنند.

واکسن ها

بیمارانی که تحت درمان طولانی مدت با کورتیکواستروئید هستند ممکن است به دلیل مهار پاسخ آنتی بادی، پاسخ کاهشی به سموم و واکسن های زنده یا غیرفعال نشان دهند. کورتیکواستروئیدها همچنین ممکن است تکثیر برخی ارگانیسم های موجود در واکسن های زنده ضعیف شده را تقویت کنند. تجویز روتین واکسن ها یا سموم باید تا زمانی که درمان کورتیکواستروئیدی در صورت امکان قطع شود به تعویق بیفتد (نگاه کنید بههشدارها و اقدامات احتیاطی، 5.9 ).

استفاده در جمعیت های خاص

بارداری

رده بارداری D (نگاه کنید بههشدارها و اقدامات احتیاطی، 5.11 ).

اثرات تراتوژنیک: مطالعات کوهورت و مورد کنترل شده متعدد در انسان نشان می دهد که استفاده از کورتیکواستروئید مادر در طول سه ماهه اول میزان شکاف لب با یا بدون شکاف کام را از حدود 1/1000 نوزاد به 3 تا 5/1000 نوزاد افزایش می دهد. دو مطالعه مورد شاهدی آینده نگر کاهش وزن هنگام تولد را در نوزادانی که در داخل رحم در معرض کورتیکواستروئیدهای مادر قرار داشتند، نشان داد.

تریامسینولون استونید در موش‌ها، خرگوش‌ها و میمون‌ها تراتوژن بود. در موش‌ها و خرگوش‌ها، تریامسینولون استونید در دوزهای استنشاقی 0.02 میلی‌گرم بر کیلوگرم و بالاتر و در میمون‌ها، تریامسینولون استونید با دوز استنشاقی 0.5 میلی‌گرم بر کیلوگرم تراتوژن بود. اثرات تراتوژنیک وابسته به دوز در موش‌ها و خرگوش‌ها شامل شکاف کام و/یا هیدروسفالی داخلی و نقص‌های اسکلتی محوری بود، در حالی که اثرات مشاهده‌شده در میمون‌ها ناهنجاری‌های جمجمه بود. این اثرات مشابه با سایر کورتیکواستروئیدها است.

کورتیکواستروئیدها باید در دوران بارداری فقط در صورتی استفاده شوند که منافع بالقوه خطر احتمالی برای جنین را توجیه کند. نوزادان متولد شده از مادرانی که در دوران بارداری کورتیکواستروئید دریافت کرده اند باید از نظر علائم هیپوآدرنالیسم به دقت تحت نظر باشند.

مادران شیرده

کورتیکواستروئیدها در شیر انسان ترشح می شوند. گزارش ها حاکی از آن است که غلظت استروئیدها در شیر انسان 5 تا 25 درصد سطح سرمی مادر است و مجموع دوزهای روزانه نوزادان کوچک و کمتر از 0.2 درصد دوز روزانه مادر است. خطر قرار گرفتن نوزاد در معرض استروئیدها از طریق شیر مادر باید با مزایای شناخته شده شیردهی برای مادر و نوزاد سنجیده شود.

استفاده در کودکان

اثربخشی و ایمنی کورتیکواستروئیدها در جمعیت اطفال بر اساس سیر اثرگذاری مشخص شده کورتیکواستروئیدها است که در جمعیت کودکان و بزرگسالان مشابه است.

اثرات نامطلوب کورتیکواستروئیدها در بیماران اطفال مشابه عوارض بزرگسالان است (نگاه کنید بهواکنش های نامطلوب، 6 ).

مانند بزرگسالان، بیماران اطفال باید با اندازه گیری مکرر فشار خون، وزن، قد، فشار داخل چشم و ارزیابی بالینی از نظر وجود عفونت، اختلالات روانی اجتماعی، ترومبوآمبولی، زخم معده، آب مروارید و پوکی استخوان به دقت مورد بررسی قرار گیرند. کودکانی که به هر طریقی با کورتیکواستروئیدها درمان می شوند، از جمله کورتیکواستروئیدهای سیستمیک، ممکن است کاهش سرعت رشد خود را تجربه کنند. این تأثیر منفی کورتیکواستروئیدها بر رشد در دوزهای سیستمیک پایین و در غیاب شواهد آزمایشگاهی از سرکوب محور HPA (به عنوان مثال، تحریک کوسینتروپین و سطح کورتیزول پایه پلاسما) مشاهده شده است. بنابراین ممکن است سرعت رشد نسبت به برخی از تست‌های رایج عملکرد محور HPA، شاخص حساس‌تری برای قرار گرفتن در معرض کورتیکواستروئید سیستمیک در کودکان باشد. رشد خطی کودکانی که از هر طریقی با کورتیکواستروئیدها درمان می‌شوند باید کنترل شود و اثرات رشد بالقوه درمان طولانی‌مدت باید با مزایای بالینی به‌دست‌آمده و در دسترس بودن سایر جایگزین‌های درمانی سنجیده شود. به منظور به حداقل رساندن اثرات بالقوه رشد کورتیکواستروئیدها، کودکان باید به کمترین دوز موثر تیتر شوند.

استفاده در سالمندان

بروز عوارض جانبی ناشی از کورتیکواستروئید ممکن است در بیماران سالمند افزایش یابد و وابسته به دوز باشد. پوکی استخوان شایع‌ترین عارضه‌ای است که با آن مواجه می‌شویم که در بیماران سالمند تحت درمان با کورتیکواستروئید در مقایسه با جمعیت‌های جوان‌تر و در گروه کنترل هم‌سن با میزان بروز بالاتری رخ می‌دهد. به نظر می رسد از دست دادن تراکم مواد معدنی استخوان در اوایل دوره درمان بیشترین میزان را داشته باشد و ممکن است در طول زمان پس از ترک استروئید یا استفاده از دوزهای پایین تر بهبود یابد.

مصرف بیش از حد

درمان مصرف بیش از حد حاد با درمان حمایتی و علامتی است. برای مصرف بیش از حد مزمن در مواجهه با بیماری شدیدی که نیاز به استروئید درمانی مداوم دارد، ممکن است دوز کورتیکواستروئید فقط به طور موقت کاهش یابد یا ممکن است درمان روزانه جایگزین ارائه شود.

توضیحات Trivaris

Trivaris™(سوسپانسیون تزریقی تریامسینولون استونید) 80 میلی گرم در میلی لیتر یک کورتیکواستروئید گلوکوکورتیکوئید مصنوعی با اثر ضد التهابی است. این فرمولاسیون برای استفاده داخل زجاجیه، عضلانی و داخل مفصلی مناسب است. این فرمول برای تزریق داخل وریدی نیست. هر سرنگ از سوسپانسیون ژل آبی استریل حاوی 8 میلی گرم تریامسینولون استونید در 0.1 میلی لیتر (سوسپانسیون 8 درصد) در یک وسیله نقلیه HYLADUR™ حاوی درصد وزنی 2.3 درصد هیالورونات سدیم است. 0.63٪ کلرید سدیم؛ 0.3٪ فسفات سدیم، دی بازیک؛ 0.04٪ فسفات سدیم، مونوبازیک؛ و آب برای تزریقTrivaris™بدون مواد نگهدارنده با pH 7.0 تا 7.4 است. نام شیمیایی تریامسینولون استونید 9α-fluoro-11β,16α,17,21-tetrahydroxypregna-1,4-diene-3,20-dione 16,17-استال حلقوی با استون است.

فرمول ساختاری آن:

MW 434.50 با فرمول مولکولی C24اچ31FO6. تریامسینولون استونید به صورت پودر کریستالی سفید تا کرم رنگ است که بیشتر از بوی کمی ندارد و عملاً در آب نامحلول و در الکل بسیار محلول است.

تریواریس - فارماکولوژی بالینی

مکانیسم عمل

گلوکوکورتیکوئیدهای طبیعی (هیدروکورتیزون و کورتیزون)، که همچنین دارای خواص نگهداری نمک هستند، به عنوان درمان جایگزین در حالت‌های کمبود قشر آدرنال استفاده می‌شوند. آنالوگ های مصنوعی مانند تریامسینولون در درجه اول برای اثرات ضد التهابی خود در اختلالات بسیاری از سیستم های اندام استفاده می شود.

کورتیکواستروئیدها پاسخ التهابی به انواع عوامل محرک را مهار می کنند و احتمالاً بهبودی را به تاخیر می اندازند یا کند می کنند. آنها ادم، رسوب فیبرین، اتساع مویرگی، مهاجرت لکوسیت ها، تکثیر مویرگی، تکثیر فیبروبلاست، رسوب کلاژن و تشکیل اسکار مرتبط با التهاب را مهار می کنند. هیچ توضیح قابل قبولی برای مکانیسم اثر کورتیکواستروئیدهای چشمی وجود ندارد. با این حال، تصور می‌شود که کورتیکواستروئیدها با القای پروتئین‌های بازدارنده فسفولیپاز A2، که مجموعاً لیپوکورتین نامیده می‌شوند، عمل می‌کنند. فرض بر این است که این پروتئین‌ها سنتز بیوسنتز واسطه‌های قوی التهاب مانند پروستاگلاندین‌ها و لکوترین‌ها را با مهار آزادسازی اسید آراشیدونیک پیش‌ساز رایج خود کنترل می‌کنند. اسید آراشیدونیک از فسفولیپیدهای غشایی توسط فسفولیپاز A2 آزاد می شود. کورتیکواستروئیدها قادر به ایجاد افزایش فشار داخل چشم هستند.

کورتیکواستروئیدهای داخل زجاجیه می توانند تولید واسطه های پیش التهابی را کاهش دهند و می توانند در شرایط التهابی چشم استفاده شوند.

فارماکوکینتیک

فارماکوکینتیک زلالیه تریامسینولون استونید در 5 بیمار به دنبال یک تزریق داخل زجاجیه (4 میلی گرم) تریامسینولون استونید مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های زلالیه از 5 بیمار (5 چشم) از طریق پاراسنتز محفظه قدامی در روزهای 1، 3، 10، 17 و 31 پس از تزریق به دست آمد. حداکثر غلظت تریامسینولون استونید در زلالیه از 2151 تا 7202 نانوگرم در میلی لیتر، نیمه عمر بین 76 تا 635 ساعت و ناحیه زیر منحنی غلظت-زمان (AUC) بود.0-t) بین 231 تا 1911μg∙h/mL بود. میانگین نیمه عمر حذف در 4 چشم غیر ویترکتومی شده (4 بیمار) 7/5 ± 7/18 روز بود. در یک بیمار که تحت ویترکتومی (1 چشم) قرار گرفته بود، نیمه عمر حذف تریامسینولون استوناید نسبت به بیمارانی که ویترکتومی نشده بودند بسیار سریعتر (3.2 روز) بود.

سم شناسی غیر بالینی

سرطان زایی، جهش زایی، اختلال در باروری

هیچ مطالعه کافی بر روی حیوانات برای تعیین اینکه آیا کورتیکواستروئیدها پتانسیل سرطانزایی دارند یا خیر انجام نشده است.

تریامسینولون استونید جهش زا یا clastogenic در تست بازگشت باکتری Ames و سنجش انحراف کروموزومی در سلول های تخمدان همستر چینی (CHO) نبود. نتایج مثبت در آزمایش میکرونوکلئوس in vivo با تریامسینولون استونید در موش مشاهده شد.

استروئیدها ممکن است تحرک و تعداد اسپرم را در برخی بیماران افزایش یا کاهش دهند.

نحوه عرضه/ذخیره سازی و نگهداری

Trivaris™(سوسپانسیون تزریقی تریامسینولون استونید) 80 میلی گرم در میلی لیتر در بسته های بلیستر با 1 سرنگ شیشه ای یکبار مصرف حاوی 8 میلی گرم در 0.1 میلی لیتر به شرح زیر عرضه می شود:

سرنگ بدون سوزن: NDC 0023-3457-01

ذخیره سازی:در یخچال نگهداری شود 36در- 46درF (2در- 8درج) تا زمان استفاده از یخ زدگی خودداری کنید و از نور محافظت کنید.

اطلاعات مشاوره بیمار

بیماران باید با پزشک خود در مورد عفونت های اخیر یا مداوم یا اینکه اخیراً واکسن دریافت کرده اند صحبت کنند.

تعدادی از داروها وجود دارند که می توانند با کورتیکواستروئیدها مانند تریامسینولون تداخل داشته باشند. بیماران باید تمام داروهایی را که مصرف می‌کنند، از جمله داروهای بدون نسخه و نسخه‌ای (مانند فنی‌توئین، دیورتیک‌ها، دیژیتالیس یا دیگوکسین، ریفامپین، آمفوتریسین B، سیکلوسپورین، انسولین یا داروهای دیابت، کتوکونازول)، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود را مطلع کنند. استروژن ها از جمله قرص های ضد بارداری و هورمون درمانی جایگزین، رقیق کننده های خون مانند وارفارین، آسپرین یا سایر NSAID ها، باربیتورات ها)، مکمل های غذایی و محصولات گیاهی. اگر بیماران هر یک از این داروها را مصرف می کنند، ممکن است درمان جایگزین، تنظیم دوز و/یا آزمایشات ویژه در طول درمان مورد نیاز باشد.

بیماران باید در مورد عوارض جانبی رایجی که ممکن است با مصرف کورتیکواستروئید رخ دهد، از جمله افزایش فشار داخل چشم، آب مروارید، احتباس مایعات، تغییر در تحمل گلوکز، افزایش فشار خون، تغییرات رفتاری و خلقی، افزایش اشتها و افزایش وزن، توصیه شود.

در روزهای پس از تجویز داخل زجاجیه ایTrivaris™، بیماران در معرض خطر ابتلا به اندوفتالمیت هستند. اگر چشم قرمز، حساس به نور، دردناک و یا تغییر در بینایی شد، بیماران باید فوراً به چشم پزشک مراجعه کنند.

© 2008 Allergan, Inc.
Irvine, CA 92612, U.S.A.
®و علامت های ™ متعلق به Allergan, Inc.

72003US10X